Terug naar Nederland
Blijf op de hoogte en volg Evelien
25 September 2014 | Spanje, Guía de Isora
Sinds het ziekenhuis bezoek, afgelopen zondag, zit mijn been in het verband. Ik kreeg zondag op het ziekenhuis te horen dat ik de dag daarna een bezoek moest gaan brengen aan de dokter. Inmiddels was het maandag en ben ik samen met mijn huisgenoot Jennifer naar de dokter gegaan. Ik had nog geen krukken en ze hadden mij verteld dat ik absoluut niet mocht lopen, dat gaat best lastig als je toch op een andere bestemming moet komen. Dus gelukkig had ik Jennifer en heeft zij mij veel kunnen ondersteunen. We zijn met de taxi naar de plaatselijk dokter hier in San Juan gegaan, die dicht bleek te zijn. Even twijfelde we eraan of we niet te vroeg waren, maar negen uur lijkt me een normale tijd voor een dokter. De taxi heeft ons vervolgens doorgebracht naar een plaatsje hier verderop waar de dokter wel open was. Alhoewel, dat leek alleen maar zo. Jennifer en ik stappen naar binnen en we worden daar door iemand aangesproken die ons verteld dat het alleen open is voor noodgevallen. Alle doctoren zijn hier gesloten op maandag. Een hele reis achter de rug, die zeker niet gemakkelijk was, voor niets. Ook de apotheek waar ik krukken zou kunnen kopen was gesloten, dus ik moest nog steeds ondersteunend aan Jennifer mezelf voort bewegen.
Eenmaal weer terug in mijn appartement heb ik veel geskyped met het thuisfront, want dat is eigenlijk het enige dat die dag kon.
Langzaam maar zeker werd het dinsdag. Opnieuw optijd uit bed om naar de dokter te gaan. Weer met de taxi opweg naar de dokter in San Juan die deze keer wel geopend was. Eerst moest ik nog mijn Social Security activeren om verder ieder ziekenhuis of iedere dokter zonder enig probleem binnen te kunnen komen. Dit met veel moeite want ze spreken geen enkel woord Engels.
Daarna gaf ik aan dat ik zorg wilde, maar dat konden ze mij niet geven, omdat het op de werkvloer is gebeurd en ik schijnbaar een papier nodig had van mijn stagebedrijf. Ik heb ze laten bellen met mijn stagebedrijf en inderdaad ik moest naar Abama voor dat ene papiertje meer. Niemand die mij dit van te voren even had kunnen melden?
Jennifer en ik gingen weer door met onze reis. Eerste langs de apotheek waar ik krukken heb gekocht en toen door naar Abama. Ik heb hier gesproken over de gehele situatie, van zondag en het feit dat ze mij alleen weg hadden gestuurd. Ze vonden het erg, maar dat was het ook wel. Ik heb de papieren gekregen die ik nog nodig had en zij hadden voor mij een dokter in Los Cristianos (zo’n 30 minuten hier vandaan) geregeld, die Engels talig zou zijn. Hier zijn we weer met de taxi heen gegaan.
Bij de dokter kwamen we er helaas snel achter dat ook hier niemand Engels sprak, dat het communiceren erg lastig maakte. Ook bij deze dokter konden ze mij niet helpen, omdat het de tweede keer was dat dit met mijn knie gebeurde. Dus ook hier kreeg ik geen zorg. Ze hebben Abama gebeld en door veel telefoon gewissel zijn we tot de conclusie gekomen dat ik weer terug moest naar de dokter waar ik vandaag was begonnen. Ik dus weer terug naar San Juan, waar ik uiteindelijk bij een dokter binnen zat. Inmiddels had ik Gabriël bij, een andere student die wel Spaans kan, zodat hij mij precies kon vertellen wat er nu was. Helaas ben ik niet geholpen, zoals ik had verwacht. Ze heeft niet eens naar mijn knie gekeken en kwam direct met de conclusie dat het verband er nog twee weken om moest zitten. Ik heb die dag ontzettend veel gerezen, ben overal naar toe gestuurd, nergens spraken ze Engels en hebben ze alleen maar papierwerk gedaan. Zonder ook maar een blik op mijn knie komt er de conclusie uit dat ik nog twee weken niets kan en toen was voor mij de maat vol. Eenmaal thuis in mijn appartement heb ik mijn ouders gesproken en hebben we eens goed nagedacht. Al snel kwamen we tot de conclusie dat het voor mij niet gaan worden, hier Tenerife. Als het verband er af mag, over 14 dagen, zijn mijn spieren verslapt en zal ik nog niet zelfstandig kunnen lopen. Ik zal hulp moeten krijgen van een fysio of dergelijke en zit hier natuurlijk in een heuvel achtig gebied. We hebben samen besloten dat we er alles aan gaan doen om mij terug thuis te krijgen. Er is gebeld met school en verzekeringen en die dinsdagavond nog heb ik het definitief gemaakt en mijn vliegticket geboekt. Ik vlieg vrijdag om tien voor acht, in de avond, naar huis samen met mijn vriendin Denise en haar moeder. Ik heb natuurlijk hulp nodig bij alles wat ik doe en ons leek dit de beste oplossing. Het is een snelle beslissing geweest, maar we konden er niet lang mee wachten. Het is erg dubbel. Ondanks dat ik het hier niet naar mijn zin had, had ik wel de doelstelling om het hier af te maken. Dat alles anders is gelopen heeft de boel toch veranderd. Ik ben zaterdag nacht terug thuis en zal in Nederland betere hulp krijgen. Ook voor het thuisfront is dit een hele opluchting. Het is verschrikkelijk om zover van elkaar dit alles mee te moeten maken en niets te kunnen doen. We hebben veel moeten regelen, maar ik ben zaterdag terug thuis.
Eenmaal weer terug in mijn appartement heb ik veel geskyped met het thuisfront, want dat is eigenlijk het enige dat die dag kon.
Langzaam maar zeker werd het dinsdag. Opnieuw optijd uit bed om naar de dokter te gaan. Weer met de taxi opweg naar de dokter in San Juan die deze keer wel geopend was. Eerst moest ik nog mijn Social Security activeren om verder ieder ziekenhuis of iedere dokter zonder enig probleem binnen te kunnen komen. Dit met veel moeite want ze spreken geen enkel woord Engels.
Daarna gaf ik aan dat ik zorg wilde, maar dat konden ze mij niet geven, omdat het op de werkvloer is gebeurd en ik schijnbaar een papier nodig had van mijn stagebedrijf. Ik heb ze laten bellen met mijn stagebedrijf en inderdaad ik moest naar Abama voor dat ene papiertje meer. Niemand die mij dit van te voren even had kunnen melden?
Jennifer en ik gingen weer door met onze reis. Eerste langs de apotheek waar ik krukken heb gekocht en toen door naar Abama. Ik heb hier gesproken over de gehele situatie, van zondag en het feit dat ze mij alleen weg hadden gestuurd. Ze vonden het erg, maar dat was het ook wel. Ik heb de papieren gekregen die ik nog nodig had en zij hadden voor mij een dokter in Los Cristianos (zo’n 30 minuten hier vandaan) geregeld, die Engels talig zou zijn. Hier zijn we weer met de taxi heen gegaan.
Bij de dokter kwamen we er helaas snel achter dat ook hier niemand Engels sprak, dat het communiceren erg lastig maakte. Ook bij deze dokter konden ze mij niet helpen, omdat het de tweede keer was dat dit met mijn knie gebeurde. Dus ook hier kreeg ik geen zorg. Ze hebben Abama gebeld en door veel telefoon gewissel zijn we tot de conclusie gekomen dat ik weer terug moest naar de dokter waar ik vandaag was begonnen. Ik dus weer terug naar San Juan, waar ik uiteindelijk bij een dokter binnen zat. Inmiddels had ik Gabriël bij, een andere student die wel Spaans kan, zodat hij mij precies kon vertellen wat er nu was. Helaas ben ik niet geholpen, zoals ik had verwacht. Ze heeft niet eens naar mijn knie gekeken en kwam direct met de conclusie dat het verband er nog twee weken om moest zitten. Ik heb die dag ontzettend veel gerezen, ben overal naar toe gestuurd, nergens spraken ze Engels en hebben ze alleen maar papierwerk gedaan. Zonder ook maar een blik op mijn knie komt er de conclusie uit dat ik nog twee weken niets kan en toen was voor mij de maat vol. Eenmaal thuis in mijn appartement heb ik mijn ouders gesproken en hebben we eens goed nagedacht. Al snel kwamen we tot de conclusie dat het voor mij niet gaan worden, hier Tenerife. Als het verband er af mag, over 14 dagen, zijn mijn spieren verslapt en zal ik nog niet zelfstandig kunnen lopen. Ik zal hulp moeten krijgen van een fysio of dergelijke en zit hier natuurlijk in een heuvel achtig gebied. We hebben samen besloten dat we er alles aan gaan doen om mij terug thuis te krijgen. Er is gebeld met school en verzekeringen en die dinsdagavond nog heb ik het definitief gemaakt en mijn vliegticket geboekt. Ik vlieg vrijdag om tien voor acht, in de avond, naar huis samen met mijn vriendin Denise en haar moeder. Ik heb natuurlijk hulp nodig bij alles wat ik doe en ons leek dit de beste oplossing. Het is een snelle beslissing geweest, maar we konden er niet lang mee wachten. Het is erg dubbel. Ondanks dat ik het hier niet naar mijn zin had, had ik wel de doelstelling om het hier af te maken. Dat alles anders is gelopen heeft de boel toch veranderd. Ik ben zaterdag nacht terug thuis en zal in Nederland betere hulp krijgen. Ook voor het thuisfront is dit een hele opluchting. Het is verschrikkelijk om zover van elkaar dit alles mee te moeten maken en niets te kunnen doen. We hebben veel moeten regelen, maar ik ben zaterdag terug thuis.
-
25 September 2014 - 12:26
Marion:
Jij meid je hebt daar idd heel wat voor je kiezen gehad. En dan steeds van het kastje naar de muur gestuurd worden en anders om. Dit gaat zo niet meer. Voor je zelf niet , maar idd ook niet voor het thuisfront.
We zijn reuze blij je zaterdag weer in onze armen te kunnen sluiten. En we gaan hier verder met dokter bezoek (in de taal die we allemaal goed kennen!!)
Je kunt je stage hier afmaken gelukkig. Jammer dat je Tenerife zo moet eindigen. dat had je zelf ook niet gewild ondanks dat je het er niet zo naar je zin had. Maar je ging ervoor om het toch te volbrengen daar. Maar dit gooit helaas roet in het eten. Overmacht.....
Ook voor je medestudie genoten hebben je reuze goed geholpen daar maar dat is toch anders dan je naaste om je heen op zo'n moment.
Ook aan Denise en haar moeder hebben we een hele hele goeie steun gehad.
Maar je hebt wijs nu voor je zelf gekozen. Daar mag je ook trots op zijn Evelien.
Je bent een kanjer van een meid. Rooie rakker van ons.
Komen we je rode haren weer tgen thuis haha.
dikke knuf en zaterdag een hele echte Yes !!! -
25 September 2014 - 12:35
Anneke:
Wat vreselijk die dokters daar, en idd qua zorg is dit de beste oplossing anders ben je straks verder van huis. Veel sterkte en goeie reis!! -
25 September 2014 - 12:58
Regina:
Kippenvel als ik zo jou bericht lees Evelien en Marion!
Super vervelend dat t zo heeft moeten lopen!
T enige positieve is dat je nu lekker naar huis kunt.
Hopelijk is de pijn van je knie n beetje te dragen.
Nog Ff doorbijten en n goede terugreis morgen! ....nog een nachtje slapen..
Sterkte daar en hier voor t thuisfront ! -
25 September 2014 - 13:42
Dayenne:
Zoals ik al eerder tegen je heb gezegt; weggaan is geen zwakte, maar de beslissing om weg te gaan is vele malen sterker!! Gelukkig voor ons zien we je snel weer xxxxx -
25 September 2014 - 15:24
Petra:
Idd jammer dat het zo gelopen is, maar je hebt een goede beslissing genomen want je gezondheid is toch het allerbelangrijkste! Een goede reis huiswaarts gewenst en beterschap met je knie zodat je hier weer snel de draad op kunt pakken. Groetjes Petra. -
25 September 2014 - 15:32
Linie:
Jeetje Eveline das niet niks wat je allemaal hebt mee gemaakt daar!...Een goede keuze lijkt me dan ook dat je weer terug gaat en je hebt zeker niet gefaald al voelt dat misschien zo, je wilde het afmaken maar helaas je gezondheid gaat voor meid! Een hele goede reis terug en tot snel! x -
25 September 2014 - 19:20
SchoonmoedrerS:
Lieve schoondochterS,
Dat dit niet de droomstage zou worden was al vrij snel duidelijk.
Dat je dan ook nog eens door je knie bent gegaan is natuurlijk echt vervelend.
Hoe ze daar met je omgaan is al vervelend genoeg maar daar knokte je jezelf wel doorheen een doorzetter ben je wel, maar dit gedoe met je knie was wel het laatste wat je kon gebruiken.
voor jezelf heel vervelend afhankelijk zijn van anderen en ook hoe je daar weer van het hoekje naar het kastje werd gestuurd is natuurlijk ook te bizar voor woorden en zeker voor jou maar ook voor je familie die machteloos waren en ook Ron en ik die zoiets hadden van konden we haar maar helpen.
Ik denk dat je zeker voor je gezondheid maar ook alles wat erom heen speelde een goede beslissing hebt genomen en we zijn weer heeeeel blij als je vrijdag nacht weer mogen knuffelen op schiphol en we je mee naar huis mogen nemen.
Lieve Evelien
tot vrijdagnacht
dikke kusssssssss van mij
-
25 September 2014 - 19:22
Liesanne:
Lieve Evelien,
Wat een gedoe hé, inderdaad van het kastje naar de muur zonder enig uitweg wat moet dat,ook nog eens met je knie, een vermoeiende en vooral frustrerende gebeurtenis zijn geweest. Maar wat ontzettend moedig en knap van je om uiteindelijk die moeilijke beslissing te nemen, die ik natuurlijk heel goed begrijp want je gezondheid komt boven alles! Hou het die laatste paar dagen nog even vol, en dan kun je gelukkig in Nederland beter geholpen worden.
Nu zit het er in Tenerife dus al weer op, waar je die twee dagen tegen mij zei; "ik zie er wel tegen op hoor om Ron en familie zo lang te moeten missen " kun je zaterdag eerder dan gepland ze weer omhelzen. Natuurlijk had je het denk ik anders gezien maar hé er zit dus ook een voordeel aan :) je hebt je familie weer om je heen en Ron. Dus meid kom op, blijf in jezelf geloven en alles komt goed, je bent een topper!
Ik hoop dat je een zeer goede terug reis zult hebben en ik spreek je snel weer!
XXX
-
25 September 2014 - 21:56
Patricia:
Dit is overmacht, hier kan niemand iets aan doen. Kom op hier in nederland aan je herstel werken , en hopelijk kun je de draad weer snel oppakken (denk niet tenerife he ?)
Sterkte en een goede terugreis groetjes -
25 September 2014 - 22:37
Marjolein:
Goh Evelien, wat een vervelend nieuws! Fijn dat het lukte om zo snel een ticket te boeken, dubbel zo fijn dat je niet alleen vliegt. Ik wens je een goede terugreis en een snel herstel van je knie! Liefs, Marjolein -
30 September 2014 - 13:33
Desiree:
Hoi Evelien,
Ik ben vannacht thuis gekomen. Ik dacht ff kijken hoe het verder met jou gaat
Las ik dat je in Nederland terug was. O het is wel erg, maar wel de beste beslissing. Hier kan je verder je stageperiode afronden.
Hoe gaat het nu met jou. Ben je pijnvrij. Voel je je happy.
Wat een avontuur zeg.
Het was KORT maar KRACHTIG.
Beterschap en veel liefs Dees
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
